MANASTIR DIVLJANSKI |
Divljanski manastir posvećen je Svetom velikomučeniku Dimitriju mirotočivom, nalazi se u samom podnožju Suve planine, 6km jugozapadno od Bele Palanke. Zadužbina je braće Mrnjavčevića iz kraja XIII i početka XIV veka. Uropstvu pod turcima više puta je rušena. 1863. g. iz pirotske Sv. Petke dolazi protosinđel Agatangel, Grk i obnavlja manastir. Ubrzo, 1877. g. nevernici ponovo pale manastir. Već sledeće godine Agatangel opet počinje obnovu hrama, ali biva ubijen nedočekavši završetak obnove 1881. g. Nova crkva uz silne materijalne teškoće i posle mnogih molbi ministarstvu građevina da se dozvoli završetak radova, završena je i osvećena 1902. g, a malterisana 1908. g. Ima odlike primorskog stila, što se naročito uočava na prozorima koji imaju elemente gotike. Za vreme izgradnje crkve puno je vođeno računa o njenoj akustičnosti, tako da ona spada u red najakustičnijih u Srbiji, a smatra se da je druga po akustičnosti na Balkanu. Posle prvog svetskog rata, manastir je bio pun ruskih monaha i monahinja prebeglih posle Oktobarske revolucije zbog terora nove bezbožničke vlasti. Ikonopisali su i freskopisali manastir, a molitveno i materijalo ga još više oživeli. Iz stare crkve u novu prenete su četiri veoma značajne ikone: ikona Gospoda našeg Isusa Hrista, Ikona Presvete Bogorodice, koje su iz XII i XIV veka, ikona Svetog Dimitrija iz XIII, i ikona Svetog Jovana Krstitelja (Glavosek) iz XII veka. Usklopu manastira osim crkve Svetog Dimitrija postoji i zimska crkva posvećena Svetom prepodobnom Serafimu Sarovskom, koja se nalazi iznad glavne crkve, a dvadesetak metara jugoistočno od nje nalazi se nova zvonara sa tri zvona, izgrađena 1997. godine, koju je na Petrovdan osvetio Vladika Niški, gospodin Irinej. Postojeći živopis sastoji se od 16 fresaka, uglavnom stojećih figura svetaca. Slikane su tridesetih godina ovog veka. Među freskama posebnu pažnju privlači freska Bogorodice sa Isusom (Širšaja), koja se nalazi u oltarskoj kupoli. Sačuvana su dva ikonostasa, oba iz 20. veka. Stariji ikonostas potiče iz 1910. g. i sada se nalazi u manastirskoj kapeli. Radile su ga ruske monahinje na čelu sa Olgom Vjazmitlovom. Noviji, takođe vrsno delo iz 1935. g. rezan je i slikan u Beogradu. Delo je ruskih monaha. Iza crkve, između više grobova ruskih monaha i monahinja, koji su imali velike zasluge u očuvanju ovog manastira nalazi se grob obnovitelja Agatangela. Vladika Nikolaj Velimirović doneo je ovde deo moštiju Sv. Kirika i Julite i one se čuvaju sa posebnim poštovanjem. Biblioteka ovog manastira bila je najbogatija u niškoj eparhiji, ali su skoro sve knjige kao i druge dragocenosti opljačkali Bugari 1914. g. Danas od celokupne imovine koju je pre drugog svetskog rata imao, manastir koristi samo mali deo. Izdržava se od poljoprivrede i stočarstva, kao i od priloga vernika za obnovu i izgradnju crkve. Molitveno monaški život u manastiru je veoma intenzivan i odvija se pod duhovnim vođstvom jeromonaha oca Timoteja. Nastojateljica: monahinja Marta (Cvetić)
|